Waarom wordt Jezus afgewezen?

Er zijn meerdere lagen waarop mensen Christus afwijzen, en die hebben vaak te maken met persoonlijke, culturele, religieuze en filosofische overtuigingen. Hier zijn een paar belangrijke redenen die vaak worden genoemd:

Botsing met menselijke trots:

Jezus’ boodschap dat alle mensen zondig zijn en verzoening nodig hebben via Hem, raakt aan het diepste van menselijke trots. Veel mensen vinden het confronterend om te horen dat ze niet zelf hun redding kunnen bewerken.

Onverwachte Messias:

In Jezus’ tijd verwachtten veel Joden een politieke bevrijder. Jezus kwam echter als geestelijke redder, wat leidde tot teleurstelling en afwijzing.

Radicale ethiek:

Zijn oproep om vijanden lief te hebben, zichzelf op te offeren en het kruis op zich te nemen, ging voor velen te ver. Het botste met menselijke instincten en maatschappelijke normen.

Filosofische en rationele bezwaren

Twijfel aan het bovennatuurlijke:

Sommigen verwerpen Christus omdat ze moeite hebben met het idee van wonderen, opstanding en goddelijke incarnatie.

Pluralisme:

In een wereld met vele religies en overtuigingen vinden mensen het exclusieve karakter van Jezus’ claim (“Ik ben de weg, de waarheid en het leven”) moeilijk te aanvaarden.

Culturele en historische factoren

Institutionele misbruik:

De geschiedenis van machtsmisbruik door religieuze instellingen heeft het beeld van Christus voor sommigen vertroebeld.

Secularisatie:

In veel samenlevingen is religie naar de achtergrond verdwenen, waardoor Christus niet meer als relevant wordt gezien.

Bijbelse metafoor:

“De steen die de bouwers verwierpen”

In Psalm 118:22 en later in het Nieuwe Testament wordt Jezus vergeleken met een steen die eerst werd afgewezen, maar uiteindelijk de hoeksteen werd. Dit beeld laat zien hoe iets dat door velen wordt verworpen, juist essentieel blijkt te zijn voor het fundament van geloof

Begrijp je waarom Jezus weende om Jeruzalem?

Begrijp je jet hartzeer van Paulus?

In Galaten 4:19 zegt hij: “Mijn kinderen, van wie ik opnieuw in barensnood ben totdat Christus in u gestalte krijgt.”

Hij gebruikt hier een beeld uit de bevalling — een proces van pijn, strijd en verwachting — om zijn geestelijke worsteling te beschrijven. Het gaat hem niet om lichamelijk lijden, maar om de innerlijke strijd en het offer dat hij brengt om de gemeente te zien groeien in geloof en Christus-gelijkvormigheid.

Zijn lijden was niet oppervlakkig

In Kolossenzen 1:24 zegt hij:

Paulus zag zijn lijden als een voortzetting van Christus’ werk — niet om verzoening te bewerken (dat is volbracht!), maar om de gemeente op te bouwen en te versterken.

Het laat zien dat geestelijke leiderschap geen comfortabele positie is, maar een roeping die gepaard gaat met strijd, opoffering en diepe liefde.

Paulus’ “weeën” zijn een teken van zijn geestelijke vaderschap — hij baart als het ware nieuwe gelovigen door zijn prediking, gebed en volharding.

Paulus weende om Zijn eigen volk die de Messias bleven afwijzen.

Kennen wij dat ook? Of vinden we het niet van belang dat Zijn volk Hem afwijst en met allerlei politieke oplossingen komt aandragen en met mensenrechten en antisemitisme.

Christus bewust afwijzen is de weg van de antichrist bewandelen.