Job 37 - God spreekt in de natuur
Elihu's hoofdthema is nog steeds de natuur waarmee God onderwijst, waardoor we Zijn werk als rechtvaardig moeten beschouwen. In dit hoofdstuk gaat hij hiermee verder, waarbij hij in het bijzpnder de donder beschrijft. In het Oude Midden Oosten zag men dit ook als een blijk van Gods macht. Zelfs Elihu die onschuldig is en dus geen blikseminslag te vrezen heeft, beeft bij het horen van de donder. (Studiebijbel)
Gods grootheid is te zien in de natuurverschijnselen. Elihu vraagt zich af of Job dat wel inziet. De wijsheid van God gaat ons verstand te boven.
Job 37:1-5
1. Ja, hierover beeft mijn hart,
en het springt op van zijn plaats.
2. Luister aandachtig naar het daveren van Zijn stem,
en naar het geluid dat uit Zijn mond komt!
3. Hij laat het los onder heel de hemel,
en Zijn licht tot over de einden van de aarde.
4. Daarna brult Hij met Zijn stem;
Hij dondert met de stem van Zijn majesteit.
Hij houdt die dingen niet terug,
als Zijn stem gehoord wordt.
5. God dondert wonderbaar met Zijn stem;
Hij doet grote dingen en wij begrijpen ze niet.
1. Ja, hierover beeft mijn hart, en het springt op van zijn plaats.
2. Luister aandachtig naar het daveren van Zijn stem, en naar het geluid dat uit Zijn mond komt!
3. Hij laat het los onder heel de hemel, en Zijn licht tot over de einden van de aarde.
4. Daarna brult Hij met Zijn stem; Hij dondert met de stem van Zijn majesteit. Hij houdt die dingen niet terug, als Zijn stem gehoord wordt.
5. God dondert wonderbaar met Zijn stem; Hij doet grote dingen en wij begrijpen ze niet.
Ja, hierover beeft mijn hart, en het springt op van zijn plaats........ Elihu beschrijft zijn beleving van de impact dat het geluid van de donder op hem heeft. Hij voelt dan dat zijn hart op hol slaat.
Luister aandachtig naar het daveren van Zijn stem......... Elihu vond dat Job maar eens goed moest letten op Gods stem in de donder. Want Job had in zijn ogen nog onvolkdoende zicht op Gods grootheid. Het was een goed advies dat verkeerd werd toegepast op Jobs situatie, want Job wist wel dat God Zijn kracht in de donder liet blijken. Hij had dat zelf nog ter verdediging aangevoerd toen hij op Bildad reageerde:
Job 26:14 Zie, dit zijn nog maar de uiteinden van Zijn wegen; wat hebben wij slechts een fluisterend woord van Hem gehoord! Wie zou dan de donder van Zijn kracht kunnen begrijpen?
naar het geluid dat uit Zijn mond komt.............! Dit is weer zo'n poëtisch parallellisme dat het boek van Job kenmerkt: tweemaal hetzelfde zeggen met verschillende woorden.
Hij laat het los onder heel de hemel, en Zijn licht tot over de einden van de aarde...... Nadat de bliksemschichten maar de einden der aarde schieten, weerklinkt het machtig geluid van de donder.
Daarna brult Hij met Zijn stem..... het 'brulllen' (sha'ag שָׁאַג) is hetzelfde woord dat in het Hebreeuws voor het brullen van een leeuw gebruikt wordt (jes. 31:4).
